Z ciałem nie oddawaj serca, dla swojego bezpieczeństwa.

METRYKA

imię: Mattieu   nazwisko: Gossen

data urodzenia: 17.06.1985

zawód: właściciel wieżowca mieszczącego się w centrum Vancouver 

     Szarawy dym wydobywa się z ust przystojnego mężczyzny, błądząc po jego twarzy; muska lekko nos, owiewa wargi i otula całą twarz. Jego błyszczące czekoladowe oczy świdrujące pomieszczenie
unoszą się w górę, jakby kierowane przez obłok skupionego powietrza. Ciszę przerywa spokojne stuknięcie papierosa o popielniczkę, potem bicie zegara informujące, że właśnie minęła północ. Jego pracoholizm znów dawał się we znaki a papiery niechlujnie walały się po biurku, tak jakby kilka chwil wcześniej w złości wszystkie je rozrzucił. Owszem były rozrzucone, owszem; przez niego, ale nie w złości. Nigdy nie był typem pedanta.
    Uniósł się z beżowego fotela, a po chwili ulotnił z biura wprost do windy naprzeciwko. Piętro dwudzieste pierwsze zaświeciło się czerwoną lampką, drzwi windy zamknęły cicho a on oparł się spokojnie o metalową barierę. W natłoku myśli nie zauważył nawet gdy wejście do holu znów się rozchyliło, otrzeźwił go dopiero wyraźny dzwonek informujący o zatrzymaniu się windy. Przekroczył jej próg i pewnym, stanowczym krokiem ruszył w stronę swojego apartamentu, rozsiewając za sobą ostry zapach męskich perfum. Jego dłoń z impetem wsunęła kartę w czytnik, by odblokować wejście do pokoju. Stawiał cicho kroki po pomieszczeniu, nawet nie zapalając światła.
     Jaki jestem? Taki jak każdy. Oddycham, jem, śpię, żyję z dnia na dzień. Może tylko trochę częściej mówię to co myślę niż wszyscy, ale w gruncie rzeczy niezbyt wyróżniam się z tłumu. Chociaż chyba mało takich egoistów jak ja na świecie. Nigdy nie czułem potrzeby dbania o uczucia innych. Sam miałem ich wystarczający natłok, by mieć czas na przejmowanie się tym, czy kogoś uraziłem, czy nie. Świat biegł, a ja z nim. Kolejną szufladką, w której można umieścić moje zdjęcie to pracoholizm. Lubię mieć wszystko poukładane, pod kontrolą i na swoim miejscu. Dlatego często siedzę w biurze do późnych godzin wieczornych segregując papiery, układając wszystko we właściwe miejsce. Może jednak przejdźmy do tematu bardzo ważnego, chyba w życiu każdego mężczyzny; do kobiet. Zawsze miał problemy z uczuciami i wyrażaniem ich w jakikolwiek sposób. Dlatego związki rozpadały się nim jeszcze dobrze zdążyły się zacząć. Życie ze mną nie jest i nigdy nie będzie łatwe. Ale jest jedna osoba, kobieta która ma wystarczająco dużo cierpliwości, by znosić moje humory i ciągłe niezadowolenie. Podziwiam ją za to. Sam ze sobą nieraz z trudem wytrzymuję.
     Czy zmieniłem się na przestrzeni lat? Ciężko powiedzieć, ale chyba trochę tak. W sumie, do tego wszystkiego co mam musiałem sam dotrzeć, tak było zawsze. Gdyby nie wrodzona upartość pewnie nie był bym tym, kim teraz jestem. Te kilkanaście zer na koncie wciąż wprawia mnie w osłupienie, zwłaszcza, że nie zawsze tak było. Któż by pomyślał, że kiedyś stanę się właścicielem największego wieżowca w Vancouver? Wciąż sam w to nie wierzę. A jednak, wystarczyły dobre kontakty. Gdyby nie ojciec, na pewno bym go nie miał. Zyskałem wszystko dzięki niemu? Może i tak. Ale to mam. I to się liczy.
     Drzwi kabiny prysznicowej rozsunęły się a z nich wyłonił się wysoki, nagi mężczyzna. Chwycił za biały ręcznik i owinął nim swój tułów, a chwilę później nachylił się do lustra.
     Jak wyglądam? Ciężko samemu siebie oceniać. Wszystko zależy od własnej samooceny. Ja ostatnimi czasy gdy patrzę w lustro widzę tylko te irytujące, coraz to głębsze zmarszczki, ale przecież starzenie się to naturalny proces. Może to te lekkie bruzdy na czole dodadzą mi wreszcie powagi. Przez moją klepsydrę przesypało się już trochę piasku, ale kto wie, może to nawet powód do dumy. Więc, co jeszcze... Jestem wysoki, mierzę sobie kilka centymetrów ponad dwa metry, dlatego często góruję nad towarzystwem. Przez to również mam problemy z ciągłymi bólami pleców, dokuczającymi mi każdego dnia. Zresztą, nie tylko przez to, w młodości uległem poważnemu wypadkowi który stał się dodatkiem do tego. Ubieram się raczej elegancko, bo tak lubię. Choć, może chodzi o mój wiek. Każdy się starzeje, a moje trzydzieści pięć lat na karku już nieco objawia się nawet w moim zachowaniu. Nie imprezuję tyle do kiedyś, chyba z tego wyrosłem. Co wcale nie zabrania mi odseparowania od kobiet, które wciąż doszczętnie zawracają mi w głowie. I chyba nic nie wskazuję na to, by to się miało zmienić. No chyba, że za dziesięć lat gdy stanę się totalnie sflaczały i nieatrakcyjny, ale i tak będę miał pieniądze.
     Długie palce mężczyzny uchwyciły szczoteczkę do zębów, a chwilę później zimną wodę płynącą z kranu. Policzki jak zawsze pokrywał delikatny, trzydniowy zarost. Nie ubrał się; przemaszerował w samym ręczniku do sypialni. I znów ujrzał w łóżku swój lek na wszystko; na stres, na bezsenność, na malejące z wiekiem i natłokiem pracy libido. Oczywiście w zależności od jej humoru, czasem to ona jest powodem tych wszystkich dolegliwości. I wiecie co? On ją kocha, naprawdę. Ale nie mówcie nikomu. Taki twardziel, a uczucia biorą górę nad zdrowym rozsądkiem.

Miał plany i szczęście i ego tak wielkie że przyznać się do porażki było by przekleństwem

Mówił co będzie to będzie i robił sobie wrogów gdy walczył o miejsce.

♣ bezczelny arogant ♣ niespełniony pisarz ♣ pełen ironii egocentryk