'People passing by looking for angels.'

Alexandra Deanna Duncan

27 lat (20.07.1985)

USA, Kalifornia

heteroseksualna
wcześniej:

tajna agentka/haker

Oficjalnie:

dowodzi sztabem kryzysowym państwa na trzydziestym pierwszym piętrze

(gabinet na końcu korytarza)

afiliacje || inne

muzyka

     Jej życie w pigułce? Przyszła na świat dwudziestego lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego piątego roku w Kalifornii. Była wyczekiwanym dzieckiem, jednak jej ojciec spełniał się zawodowo w wojsku, jako dowódca sił powietrznych, więc swoje dzieciństwo spędziła we Francji, gdzie mieszkają jej dziadkowie, rodzice matki. Skłamałaby mówiąc, że nie brakowało jej taty, bo czuła się praktycznie tak, jakby go nie znała. Kiedy urosła na tyle, żeby już rozumieć zaczęła zwracać uwagę na swoją matkę, która za każdym razem odbierała telefon z grobową miną, jakby spodziewała się najgorszego. Wystarczyło, że mała Alex skończyła pięć lat i już razem czekały na każdy powrót Johna z misji. Za każdym razem jednak wracał. Jej historia nie jest więc niczym szczególnym i ciekawym, czym mógłby się zainteresować drugi człowiek.

     Kiedy Alexandra skończyła osiemnaście lat, jej ojciec w końcu się opamiętam i wrócił do rodzinnego domu. Może nie cały i zdrowy, ale jednak wrócił. W wyniku wypadku spędził trzy tygodnie w szpitalu wojskowym, kilka miesięcy musiał wspomagać chodzenie laską, a do tej pory odczuwała mały ból w lewej nodze. John wrócił, a dojrzała już Alexandra wyjechała z powrotem do Kalifornii. Dlaczego właśnie tam? Alexandra uczyła się w zwykłym ogólniaku nie bardzo wiedząc jaką przyszłość ma sobie zapewnić. Przez to, że ojciec służył w wojsku, tematyka broni zaczęła jej coraz częściej krążyć w umyśle. Jak można się domyślić jej rodzina podsuwała jej najróżniejsze pomysły, zaczynając od medycyny, a kończąc na prawie. Mimo wszystko dziewczyna nie czuła, żeby z tymi dziedzinami łączyło ją coś więcej niż tylko ludzka i zwyczajna ciekawość. Kiedy przyszedł czas na składanie podań na uniwersytety stanęła przed naprawdę trudnym wyborem. Razem z matką przeglądała listy zwrotne, kiedy to przyjmowali, bądź też odrzucali jej osobę na dany kierunek. Przyjmowała to wszystko jednak z wymuszonym uśmiechem. Dopóki któregoś dnia nie zauważyła na kopercie znajomej pieczątki. Drżącymi rękami otworzyła list z uczelni i z szerokim uśmiechem oznajmiła rodzinie, że dostała się na… kryminalistykę. Wtedy zwróciła na siebie uwagę ojca, ale chyba nie tak, jak powinna. Bowiem John został jej… trenerem.

     Przeniosła się więc do Kalifornii i tam właśnie studiowała. Sprawiało jej to niemożliwie wiele przyjemności. Zarówno siedzenie z nosem w podręcznikach jak i zajęcia praktycznie, na które musiała chodzić. Strzelnica z początku ją odstraszała ze względu na straszną głośność, ale i do tego przywykła. Jej drobne ciało nauczyło się, jak ma się bronić. Z wielką pomocą ojca czuła się wręcz niepokonana. Nie należała do ludzi, którzy na wszystko się godzą. Od dziecka była ambitna i to chyba dlatego zaczęła studiować zaocznie Bezpieczeństwo Narodowe. Zawsze stawiała własne warunki i przekraczała granice. Może dlatego trochę nielegalnie uczyła się 'języka komputerowego'. Skłamałaby mówiąc, że hakerstwo bardzo jej się podoba. Po prostu... W pracy bywało bardzo przydatne, o. Takiej wersji się trzymała. Nie chwali się zbytnio tym, że zna się na komputerach, jak i na broni. Woli zachować takie informacje dla siebie. Do tej pory przyswoiła sobie język angielski, francuski, włoski, hiszpański i migowy, osobiście twierdzi, że dogada się również po niemiecku, a jak się skupi to również po holendersku, chociaż to mocno naciągana teoria, dlatego nie należy wierzyć w jej zdolności do tłumaczeń tych dwóch języków.

     Mało kto może uwierzyć, że ta młoda panienka zarządza i koordynuje cały sztab kryzysowy państwa i zna wszystkie zadania kwatery tajnych zadań specjalnych. Jednak zawdzięcza to tylko i wyłącznie sobie. Dlaczego? Dzięki ciężkiej pracy, rzecz jasna. Studiowała na wydziale kryminologii, a zaocznie bezpieczeństwo narodowe i oba te kierunki skończyła z wyróżnieniem, a to o czymś świadczyło. Staż odbywała w wydziale zabójstw, dwa lata później zaczęła pracować w jednostce specjalnej jako tajna agentka. Nawet wtedy nie zaprzestała treningów, bo chciała przekraczać wcześniej postawione granice, co całkiem nieźle jej wychodziło. Na początku akcje, w których brała udział były na niewielką skalę, Alex mogła się wdrążać w nowe życie, w którym nie było miejsca na rodzinę i przyjaciół. Dla ich dobra… Z miesiąca na miesiąc zadania trwały coraz dłużej, wymagała większego wtopienia się w środowisko i stawały się coraz bardziej niebezpieczne. Mimo to Alexandra dawała sobie radę, na dodatek wolała pracować sama, żeby nie skupiać się na życiu innych tylko swoim. Narkotyki, mafia, przemyt, korupcja, gangi, cała ta przestępczość zorganizowana nie była jej obca. Ostatnia akcja, w której brała udział to rozpracowanie człowieka handlującego żywym towarem. To właśnie po tym zadaniu zdecydowała się na krótkie wakacje, które chciała spędzić z rodziną, przecież nie miała z nimi prawie żadnego kontaktu. Podczas odpoczynku w domku letniskowym, budynek został podpalony, prawdopodobnie przez jednego z wrogów Alexandry, któremu udało się poznać jej prawdziwe dane. W pożarze zginęła matka kobiety, natomiast ją samą uratował ojciec. Od tamtego czasu panienka Duncan zrezygnowała z pracy tajnej agentki. Teraz to ona wie wszystko o zadaniach tajnych agentów i ma dojście do utajnionych akt, które ze względu na świetną znajomość komputerów i nieco nielegalnego hackerstwa doskonale je chroni. Oficjalnie zarządza całym sztabem kryzysowym państwa, powołanym przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.

     Jaka jest? Jak wygląda? Jeśli powie o wszystkim, to po co ludzie mieliby chcieć ją poznać? Będzie milczeć specjalnie, niech sami zauważą. Albo powie im, że jest człowiekiem, kobietą. Każdy podobno jest inny, a Alex jest jaka jest. Co więcej, nie zmieni tego, bo nie chce. Każdy powinien umieć zaakceptować swoją osobę, czyż nie? Jeśli tego nie zrobi to nie mógłby żyć zgodnie ze swoim sumieniem. Alexandra idąc ulicą na pewno nikogo nie odstraszy, bo i nie wygląda jak czarownica z brodawkami. Być może nawet zatrzyma ich spojrzenia na sobie. Z pewnością nie każde, ale może kilka. Wygląda jak kobieta. To chyba jasne. Jej figurze nie trzeba niczego zarzucać, może jedynie to, że nie jest zbyt wysoka, ot zwykłe sto siedemdziesiąt centymetrów. Jeśli patrzy na swoją twarz w lustrze widzi piękne oczy, którymi nieświadomie potrafi zahipnotyzować. Nieświadomie, bo kiedy rozmawia z ludźmi to patrzy im w oczy. Sama nie wie dlaczego, ale jeśli nie wytrzymasz jej spojrzenia może uznać, że chcesz ją oszukać. Ciemne włosy, które często pokreślone są na piance, opadają na szczupłe ramiona i lśnią w słońcu. Za to pochwali się tym, że nie używa zbyt dużo makijażu, nie potrzebuje go, albo po prostu stawia na naturalność. Szpilki nie są jej obce, bo doskonale pasują do zwiewnych sukienek, które często zakłada. Mimo wszystko nie pogardzi wygodnym obuwiem i zwykłymi bojówkami, to już takie jej skrzywienie, przyzwyczajenie studenckie. Mijający ludzie na ulicy mogą się nawet za nią obejrzeć, żeby upewnić się czy to za tą kobietą  ciągnie się ten delikatny zapach drogich perfum. Jeśli chce to zauroczy, poflirtuje, ale nie wskoczy do łóżka każdemu. Może spokojnie przyznać się do tego, że jest posiadaczką dwóch drobnych blizn, których nie udało się już usunąć chirurgicznie. 

     Może wymienić wiele swoich zalet i wad, wiele opisów charakteru, ale po co? To jaką widzą ją inni jest wyłącznie ich sprawą, nie przejmuje się tym zbytnio. Niech myślą co chcą. A jeśli już uda im się poznać ową kobietę, co wtedy? Wtedy zauważą prawdziwą panienkę Duncan. Wygląda jak lalunia? Jeśli ocenisz ją po wyglądzie wiedz, że nie zostaniesz jej znajomym. Choć z drugiej strony wygląd aniołka i bezbronnej dziewczyny może jej odpowiadać. Nie musisz wiedzieć, że za tym niewinnym wyglądem czai się kobieta, która nie raz trzymała w dłoni broń i chodziła na zajęcia sztuk walki. Nie pozwala się obrażać i dąży do osiągnięcia celu po trupach. Kobieta z pazurem? Nazywaj to jak chcesz, ale nie licz, że Alexandra będzie milutką i ulegającą dziewczynką, szczególnie kiedy widzi, że dzieje się coś złego. Za rodziną i przyjaciółmi potrafi rzucić się w ogień i bronić ich ze wszystkich sił, co jest jej największą słabością. Rodzina i uczucia - przez to Alex staje się słabą kobietą. 

     Jak wiele ludzi i Alex ma w sobie sporo wad i nie jest osobą idealną. Może i w pracy tak jest, bo stara się być profesjonalistką, jednak w życiu prywatnym... Kobieta przez życie tajnej agentki nauczona jest nikomu nie ufać, dlatego tak trudno jest jej przebywać wśród ludzi. Może 'aspołeczna' to za duże słowo, bo ma jakieś małe grono znajomych, którym udało się zyskać jej zaufanie i wyciągnąć na miasto czy na imprezę. Alexandra nadal stara się utrzymywać swoją formę, dlatego biega po parku albo idzie na basen. Zakochała się od pierwszego wejrzenia w jednej z broni, a jest to Colt45, który stara się mieć przy sobie. Od dziecka uwielbiała książki, dlatego nikogo nie dziwi fakt, że w swoim mieszkaniu znajduje się spora biblioteczka, chociaż większą ilość swoich książek zostawiła u rodziców. Nie przyzna się do tego, że od kilku lat wzdryga się przed płomieniami, a odgłosy burzy zagłusza słuchawkami w uszach. Chce mieć psa, mimo wszystko nie wie czy to jest dobry pomysł, biorąc po uwagę fakt, że zdechły jej trzy żółwie, kanarek i piętnaście rybek. Słucha przeważnie starego i dobrego rocka, ale osobiście uważa, że nie ma swojego ulubionego gatunku czy zespołu - muzyka to muzyka. Nie wyobraża sobie mieszkania bez kaktusów i świeczek, szczególnie tych lawendowych. Ma rękę do roślin, których notabene nie brakuje w jej skromnym mieszkanku urządzonym na poddaszu jednej z kamienic.

________________________________________

Karta będzie poprawiana!

Niektóre fragmenty pochodzą z innej karty, mojego autorstwa.

Nie zawsze odpisuję po kolei.

TAK, jestem chętna na powiązania i wątki, od razu proponujcie/zaczynajcie, nie pytajcie.

I błagam, wątki długie, nie na sześć zdań.