? em pleh enoemoS

● ● ● ●

A R I A N A   W H I T T E M O R E

Studiuje na wydziale architektury, mieszka w małej kawalerce.

Słowem wstępu...

            Urodziła się i wychowała w deszczowym Seattle. Mimo to płynie w niej francuska krew za sprawą matki - Juliette, która w wieku dziewiętnastu lat opuściła rodzinny kraj i przyleciała do Stanów za miłością swego życia - Robertem, wtedy studentem medycyny. Jak się można domyślić między kontynentalny romans miał możliwość rozwinięcia się w coś poważniejszego i tak też się stało. Para nie zwlekała długo, pół roku po przylocie Julie wyszła za Roberta a jedenaście miesięcy później na świat przyszedł ich pierworodny. Śliczny chłopiec dostał imię po dziadku. William, Will, jak kto woli. Cztery lata później do rodziny Whittemore'ów dołączyła maleńka istotka. Ariana, czyli rodzeństwo dla Williama, które było długo wyczekiwane nie tylko przez rodziców, ale przez małego czteroletniego szkraba również.

Ale dość już o bzdurnych szczegółach, trzeba w końcu przejść do jakichś interesujących konkretów. A więc trzeba wspomnieć o tym, że zażyłością z matką mogła cieszyć się jedynie do siódmego roku życia. U kobiety zdiagnozowano raka i to w bardzo zaawansowanym stadium. Chemioterapia, ani agresywne próby leczenia nie pomogły, kobieta zmarła kilka miesięcy po postawieniu diagnozy. Najbardziej przeżył to chyba Robert, który po stracie żony całkowicie stracił panowanie nad życiem, które odzyskał dopiero kiedy o sobie przypomniały jego dzieci, które wyciągnęły go z dołu i postawiły na nogi. To jednak nie znaczyło, że mężczyzna odzyskał radość życia. Zresztą nie tylko On nadal cierpiał. Dzieci, które Juliette zostawiła na świecie długo nie mogły otrząsnąć się po stracie kogoś, kto do tej pory był tak ważny w ich życiu.

          Tak naprawdę historia jej życia mogłaby się rozpocząć dopiero od liceum, bo w sumie dopiero wtedy zaczęła odkrywać siebie. To właśnie podczas uczęszczania do szkoły średniej zaczął kształtować się jej charakter, a na jej konto wpływały coraz to nowsze doświadczenia. To właśnie tutaj nawiązała wiele pięknych przyjaźni. Przez rok uchodziła za nudną siostrę najseksowniejszej gwiazdy sportu w szkole. Na szczęście Will szybko opuścił liceum na rzecz imprezowego życia studenckiego. W ten oto sposób Aria mogła rozpocząć bycie po prostu sobą. Od razu znalazła wielu znajomych, chociaż niewiele z tego wszystkiego było szczere. Tutaj jednak przyjaźnie stanowią jedynie tło dla czegoś o wiele większego. Uczucia, które sprawiło, że Ariana po raz pierwszy w życiu zasmakowała miłości.Ale czy to nie za mocne słowo? W wieku szesnastu lat to chyba nie miłość prawda? Przykro mi, jeśli kogoś rozczaruję, ale tak - była to miłość. Wzajemna fascynacja była jedynie początkiem dla czegoś o wiele piękniejszego i głębszego. Carter, bo tak miał na imię chłopak, który zdobył serce Panny Whittemore, nie należał do cichych i niewidocznych chłopaków. Szkolne ciacho, które wychowało się bez ojca, było przykładem pokrzywdzonego przez los dzieciaka, który potrzebował kogoś kto pokaże mu, że odstawianie szopki "Macho" nie jest do szczęścia potrzebne. Zbliżyli się do siebie dzięki projektowi z biologii, śmieszne ale prawdziwe. Ta dwójka bardzo szybko zrozumiała, że to nie szkolne zauroczenie i mimo tak młodego wieku już snuli plany na przyszłość. Jak wszyscy plotkowali, wcale nie oddała mu swojego dziewictwa, bo... Nie zdążyła.Na pewno zapytasz, ale jak to? Chłopak z dnia na dzień rozpłynął się w powietrzu. Nie odbierał jej telefonu, nie otwierał jej drzwi. Dopiero kilka dni później spotkał się z nią i z niewiadomych przyczyn zrezygnował ze wszystkiego co ich łączyło. Wykrzyczał jej, kiedy błagała, żeby jej nie zostawiał, że jest dla niego niczym, że On zasługuje na coś lepszego i nie ma zamiaru tracić na nią czasu. Zostawił ją tamtego dnia w Parku samą. Do domu wracała ledwo widząc przez zalane od łez oczy. Co tak naprawdę było powodem rozstania? To wiedział i wie nadal tylko Carter.

         Co było dalej? Jak sobie radziła i co działo się w jej życiu? Niestety, nie pociesze Cię opowieściami o tym jak podniosła się, pozbierała i ułożyła sobie życie. Po odejściu Cartera było jeszcze gorzej. Ojciec coraz częściej zapominał o ważnych datach, brat nie miał dla niej czasu, a najlepsza przyjaciółka była zbyt zajęta swoim nowym chłopakiem, aby sprawdzić czy u Ariany wszystko w porządku. To był jednak dopiero szczyt góry lodowej, to co miało nadejść było tym co kryło się pod wodą... A mianowicie? Wszystko zmieniło się w koszmar wraz z pojawieniem się w jej liceum nowego nauczyciela historii, który już od samego początku wydawał się dziwnie podejrzany. Oczywiście kto by słuchał nastolatki w takich sprawach, skoro dobrze uczył to nikogo reszta nie obchodziła... A szkoda, bo może na czas ktoś mógłby zareagować i powstrzymać tego potwora. Ale przed czym? A więc odpowiedź jest bardzo prosta - przed molestowaniem i gwałtem. Na pewno robisz teraz wielkie oczy i zastanawiasz się o co chodzi. Już tłumaczę. Aria zawsze była dobrą uczennicą, ale w ostatnim czasie jej oceny nieco się pogorszyły co postanowił wykorzystać nauczyciel historii, którego nazwisko brzmiało Smith. Ariana była zmuszona zostać po lekcjach i już tego pierwszego razu wiedziała, że źle się to skończy. Tym razem jedynie dotknął jej uda, niby przypadkiem, wtedy była jedynie przestraszona, sądziła, że się jej wydawało. Nabrała jednak pewności, kiedy za drugim razem nauczyciel zamknął drzwi klasy na klucz i został z nią w niej sam na sam. Na początku rzeczywiście rozmawiali o jej ocenie z historii, ale nagle temat zszedł na coś innego. Ariana już wtedy chciała stamtąd wybiec, niestety jej próby opuszczenia pomieszczenia zostały wyrzucone do śmieci, gdy tylko Smith przygwoździł ją do ściany. Koszmar się rozpoczął, kilka minut później w brutalny sposób została pozbawiona ubrania. Zgwałcił ją. A kiedy skończył zagroził, że jeśli komukolwiek powie już sam się postara by tego pożałowała. Ledwo zdołała się podnieść. Podał jej kilka chusteczek by posprzątała, kazał się jej ubrać a kiedy to zrobiła wyrzucił ją z klasy obolałą, brudną, zapłakaną. Nikt jej nie pomógł. Ale czego miała oczekiwać w czasie kiedy w szkole byli tylko oni i woźny, który pewnie i tak spał w swoim składziku?

Teraźniejszość...

          Wraz z tatą przeniosła się do Vancouver, gdzie jej ojciec dostał lepszą ofertę pracy. Jako neurochirurg został zatrudniony w jednym z nowocześniejszych Szpitali w Kanadzie. Przeprowadzka oczywiście oznaczała dla Ariany pożegnanie się z tym co do tej pory znała. Ale nie żałowała. Na pewno nie.  Przeszłość mogła pozostawić za sobą i zacząć martwić się o to co ją czeka. Właśnie w ten sposób trafiła w miejsce, gdzie jest teraz. Jest studentką na wydziale architektury - zawsze ciągnęło ją do rysunku, a ten kierunek wydawał się jej idealny - Nie mieszka już z ojcem, bo chciała wyjść na swoje. Zakupiła więc małą kawalerkę niedaleko swojej uczelni. A co jeśli chodzi o pracę? Popołudniami i w każdą sobotę można ją spotkać w jednym z większych wieżowców w mieście. Pracuje bowiem na 19 piętrze, gdzie znajduje się Biuro Architektoniczne należące do dobrego przyjaciela jej ojca z czasów szkolnych, nie wcale nie dostała tej pracy po znajomości, po prostu jest dobra. Robi tam w sumie wszystko, od bycia na recepcji, po robienie za asystentkę szefa. Poza tym praca daje jej możliwość zagłębienie się w świat na którym po studiach chciałaby się skupić.

          Prócz tego w chwilach kiedy naprawdę brakuje jej środków do życia - a to czasem się zdarza, bo jest za dumna, by prosić ojca o pieniądze - robi za opiekunkę do dzieci. Szczerze uwielbia małe pociechy, a One kochają ją. Układ więc idealny, jedynym minusem jest to, że zazwyczaj wraca do domu naprawdę zmordowana. 

          Charakter? Osobowość? Styl bycia? To zdecydowanie najważniejsze i coś z czym sama Ariana ma problem. Od liceum przeszła wielką metamorfozę, ale na gorsze. Nie, nie jest szeroko uśmiechniętą, radosną i cieszącą się życiem studentką, nie imprezuje, nie pali, nie spotyka się z chłopakami. Jest trudna. Nie tylko do zrozumienia, ale też do wytrzymania. Od kilku lat sumiennie otacza się grubym murem mając nadzieję, że to uchroni ją przed krzywdą życia codziennego. Nie dopuszcza do siebie ludzi, nie zagaduje, nie posyła nieznajomym ciepłych uśmiechów. Jest wręcz królową lodu, która doskonale odgrywa przedstawienie zwane życiem, bo inaczej nie da się tego opisać słowami. Jest po prostu zamknięta w sobie. Woli trzymać swoje tajemnice, problemy głęboko w sobie, a każdą nowo poznaną osobę traktuje jak potencjalnego wroga. Nie denerwuj się więc jeśli uda że nie słyszała Twojego "cześć", albo po prostu zmierzy Cię zabójczym spojrzeniem i odejdzie strzelając we wszystkich piorunami. Uwierz mi, że tak naprawdę, w głębi duszy, jest naprawdę wspaniałą dziewczyną, którą ktoś po prostu bardzo skrzywdził. Spróbuj do niej dotrzeć, pokaż, że Ci zależy, że chcesz ją poznać lepiej. Może się przed Tobą otworzy? Może okaże się, że macie wiele wspólnego i doskonale się dogadacie? Jeśli tak to możesz czuć się szczęściarzem, bo Ariana dla przyjaciół rzuciłaby się w ogień. Niestety nie wielu miało szansę się o tym przekonać, zresztą... Nic dziwnego, skoro zazwyczaj ludzie się na nią wypinali i zostawiali w potrzebie. Aż dziwne, że ta dziewczyna nadal podświadomie wierzy w szczerą przyjaźń. Ta cecha mimo, że ukryta jest chyba odziedziczona po matce, po której zresztą ma większość swoich ich nie tylko charakteru, ale również wyglądu. A no właśnie...

          Wygląd, bądź aparycja - jak to woli.  Jak można odnaleźć Arianą w tłumie? Przede wszystkim po włosach. Te ma rude, chociaż często same jaśnieją i wtedy przypomina miedzianą blondynkę. Są długie, pofalowane, zadbane. Jej prawdziwa duma. Niemal zawsze są rozpuszczone. Oczy? Zielone, a w zasadzie zielono-szare. Dokładnie takie same jakie miała jej mama. Oprawione w długie, gęste, czarne rzęsy. Wzrost? Metr siedemdziesiąt, na modelkę może i za mało, ale do niskich jej również daleko. Figura? Tutaj panowie mogą sobie popatrzeć. Jest szczupła, nie jak te wszystkie wychodzone teraz dziewczyny. Ma ładne wcięcie w talii, płaski brzuch - który zawdzięcza fitnessowi - biust, tutaj ma się czym pochwalić, nie należy bowiem do "płaskich". Nogi? Długie, ładne zgrabne. Często widzą światło dzienne, bo sama Ariana lubi ubierać sukienki. To chyba wszystko co powinieneś wiedzieć.

Coś na deser, czyli dodatkowe informacje:

• Męczą ją koszmary związane z gwałtem. To było jednym z powodów dla których postanowiła zamieszkać sama - by nie musieć tłumaczyć się z codziennych krzyków w środku nocy. Od niedawna uczęszcza do terapeuty, którego gabinet znajduję się na siódmym piętrze.
• Na jej szyi zawsze wisi złoty łańcuszek z małą przywieszką. Cudo to podarował jej Carter. Złota koniczynka ma grawerunek "Zawsze i na zawsze". Pamiątka ta stanowi jedną z nielicznych rzeczy z którymi Aria nie potrafi się rozstać.
• Czasem śpiewa pod prysznicem, oraz podczas siedzenia za biurkiem w pracy, a prócz tego jest perfekcjonistką, jeśli coś nie jest zrobione idealnie, ma potrzebę zrobienia tego zupełnie od początku aż wszystko będzie dopięte na ostatni guzik.
• Od kilku miesięcy przyjaźni się ze Scottem, nieco upierdliwym chłopakiem, który wykazał się prawdziwą cierpliwością oraz zaangażowaniem. 

 INFORMACJE W PIGUŁCE:

Imię i nazwisko: Ariana Whittemore

Data i miejsce urodzenia: 04.09.1992, Seattle.

Aktualne miejsce zamieszkania: Vancouver

Zajęcie: Studentka na wydziale architektury, praca na 19 piętrze w Biurze architektonicznym na stanowisku recepcjonistka/asystentka.

Orientacja: Heteroseksualna

POWIĄZANIA | ALBUM | WSPOMNIENIA
_______________________________________
Ma ktoś Tumblra? Siedzę tam cały dzień z fikcyjną postacią i gadam po angielsku. Przydałby mi się ktoś kto mówi po "polskiemu".
AUT. Witam serdecznie. Karta skończona. O dziwo jestem z niej bardzo zadowolona. (Tak karta połowicznie pojawiła sie na innym blogu, ale nie chciało mi się jej w całości pisać od początku.:) Na wątki i powiązania zawsze jestem chętna, a jeśli ktoś miałby chęć przejąć Cartera to chyba bym go udusiła ze szczęścia. ; ) Mam nadzieję, że dobrze nam się będzie "bawiło".
Gdyby ktoś był chętny to z przyjemnością napisze z kimś jakieś opowiadanie, wystarczy do mnie napisać. Odpisze, podam jakieś dane kontaktowe i coś razem stworzymy :D