Pomyleni nie dają się głaskać.

Donovan Rubinstein 

(Johnny Depp) 

Co to za jakieś obłąkańcze wrzaski są. Nie mogę się przez nie skoncentrować na ideale, który sam ucieleśniam.

Imiona: Sylweriusz Donovan

Nazwisko: Rubinstein

Data urodzenia: 22 lipca 1977 (na chwałę PRLu?)

Miejsce urodzenia: Warszawa - Praga Północ - Stara Praga

Miejsce zameldowania/zamieszkania: Vancouver - Downtown

Obywatelstwo: polskie, kanadyjskie

Stan cywilny: kawaler (niektórzy zaczęli już dodawać, że stary)

Edukacja: Warszawski Uniwersytet Medyczny, później Uniwersytet Kolumbii Brytyjskiej

Praca: Vancouver General Hospital (ironiczna specjalizacja - ortopedia i traumatologia), Fitness Club na 10. piętrze należący do pana Nathana Stevensa (trener osobisty od pompowania bica, który gardzi jogą i pilatesem)

Orientacja: hetero

Religia: ateista

Nie musicie dziękować, wystarczy mnie wielbić na klęczkach.

Dwudziesty drugi lipca to dobry dzień na narodziny takiego lewaka jak Donovan, wszak stanowił najlepszy możliwy prezent dla szanownych państwa rodziców na najważniejsze święto państwowe Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Wspomniani państwo rodzice to Kanadyjka Katherine Jones i Polak Artur Rubinstein, bynajmniej nie ten od fortepianu lub chociażby w najmniejszym stopniu z nim spokrewniony. Pani Mama przyjechała z grupą znajomych obejrzeć Polskę wczesnych lat siedemdziesiątych i tak już została, oczarowana urokiem nie tylko Warszawy, ale również Pana Taty. Owoc tego zauroczenia to starszy z dwóch synów - Oktawian James. Cztery lata później pojawił się w pięknej PRL-owskiej rzeczywistości syn kolejny, nasz główny bohater - Sylweriusz Donovan, a jesienią roku następnego pierwsza i ostatnia córka państwa Rubinsteinów - Klara Jennifer. Konia z rzędem temu, kto zgadnie po co i dlaczego akurat tak dobierali pary imion dla swoich dzieci - jedno obciachowe i jedno względnie północnoamerykańskie. Rodzina jest normalna, rodzina żyje ze sobą w zgodzie, kocha się, spotyka w pełnym składzie z okazji każdych świąt, trzyma razem i to jest siła. Brat Donovana mieszka aktualnie w Amsterdamie i pielęgnuje swoje małżeństwo z kumplem z liceum, siostra szaleje po krakowskich salonach i galeriach sztuki, korzystając z artystycznego wykształcenia, niepodważalnego talentu i uroku osobistego. Rodzinnego zresztą uroku osobistego.

Dzieciństwo Donovana upłynęło na łażeniu po drzewach, przeskakiwaniu płotów, podprowadzaniu jabłek z sadów na warszawskich zadupiach, staniu w kolejkach po lody Bambino i wszelkiej beztrosce. W końcu i tak nie był w stanie wytrzymać pięciu minut siedzenia na tyłku, robił co niedzielę turbowiochę w kościele swoimi głupimi pytaniami o wszystko i zamiast się grzecznie uczyć przez całe ranki ze swej zreformowanej pierwszej czytanki, robił wszystko czego nie wolno. Później miał przyjemność nieco zmądrzeć i spoważnieć, ale to prawdopodobnie żadne zbawienne działanie rodzicielskich zabiegów (takich jak kary cielesne i szlaban na Pegasusa), ale zwykła kolej rzeczy. Kiedy Polska świętowała odzyskanie wolności, Donovan uczył się palić papierosy w krzakach, podnosząc sobie przy okazji ciśnienie perspektywą nakrycia przez któregoś z rodziców. Piękne to były czasy, kiedy ani popalanie po kątach przed dwunastolatków ani kara bezpośrednia wymierzona ojcowskim pasem nie były patologią. Dziwną rzeczą jest to, że Donovan nauczył się przez kolejne kilka lat logicznie myśleć, naprawdę dziwne. Ta umiejętność przydała mu się, kiedy bezpośrednio po sobie nastąpiły dwie sceny - sielankowa, rodzinna jazda ekskluzywnym polonezem przez Wisłostradę oraz niespodziewana pobudka w którymś z warszawskich szpitali.  A tak konkretnie to przydała się nieco później, kiedy pan doktor postawił przed nim, był w końcu już niemalże dorosłym niemalże siedemnastolatkiem, dwie opcje - albo będzie srał ogniem piekielnym, żeby po paru ładnych latach rehabilitacji (przypomnijmy, mamy Polskę wczesnych lat dziewięćdziesiątych na tapecie) może przejdzie samodzielnie z jednego końca pokoju na drugi albo przez jakiś czas będzie się czuł dziwnie niekompletny, ale w końcu jednak się przyzwyczai do życia bez nogi i heja w świat, hulaj dusza, piekła nie ma. Donovan wybrał opcję numer dwa, nie dając się przekonać rodzicielskim jękom i błaganiom. Jakoś nie widział siebie rzucającego wszystkie plany i ambicje (które w magiczny sposób pojawiły się, kiedy z fazy palenia papierosów po krzakach przeszedł w fazę mniej więcej ogarniętego nastolatka) dla średnio realnej idei ponownego używania własnej lewej kostki i równie lewego kolana w perspektywie kilku do kilkunastu lat. Jako że incydent miał miejsce w maju, nie zawalił nawet roku w liceum, a że był jeszcze za młody na głębokie przemyślenia o życiu, śmierci i innych tego typu, ogarnął się w tempie ekspresowym. Jak dobrze czasami być idiotą, który nie zauważa wielu rzeczy, zostało mu to po dziś dzień. A dowodem pozostania w fazie przyjemnego pomyleńca jest fakt, że nie zastanawia się dniami i nocami nad możliwościami współczesnej medycyny, która jego problem sprzed dwudziestu lat rozwiązałaby kilkumiesięczną rehabilitacją, ale za to dostrzega znakomite pozytywy swojej ówczesnej decyzji - samo jego kolano z mikroprocesorem i innymi bajerami jest warte tyle, co dwa dobre samochody! Po liceum wylądował na medycynie, chociaż zawodziły ciotki i płakały babcie, że gdzie on tam, co, jak, dlaczego, przecież lepiej siedzieć cale życie na rencie, no a jakże. Przez trzy lata studiów trzymał się dalej ze swoją dziewczyną z liceum, która chwilę po czwartej rocznicy ich wstąpienia w nieformalny związek i pierwszej rocznicy zaręczyn, powiedziała mu tonem pełnym miłości i oddania, że mama jej kazała być miła dla starszych, upośledzonych i kalek, ale ona nie wie, czy przypadkiem nie za bardzo wczuła się w rolę, więc co on o tym sądzi. On sądził, że spierdalaj. W ten oto sposób Donovan odbył swój pierwszy i ostatni poważny związek, i został mizoginistą, który traktuje kobiety jako tymczasowe pokrowce na kutasa. Spakował walizki, popłakał trochę w samolocie do Toronto i znów żył szczęśliwy, tym razem już w Kanadzie. W Vancouver skończył grzecznie studia i kształcił się dalej w świętym spokoju i zgodnie z zasadami feng shui, a specjalizację wybrał, bo wiedział, że praktyki będzie odbywał w innym szpitalu niż jeden koleś z jego roku, który działał mu na uzębienie jak nikt inny na świecie. A poza tym to takie zabawne, że akurat on będzie składał kości ofiar wszelkich przykrych zdarzeń zazwyczaj drogowych. Ważnym wydarzeniem w jego życiu powinien być moment, kiedy jego ojciec jednak zdecydował się mu powiedzieć o tym, że to właśnie on sam, Artur Rubinstein, syn Włodzimierza i Janiny, spowodował pamiętny wypadek. Ale... nie był. Nie był, bo Donovana ciężko było określić intelektualnym dzieckiem wojny i okopów, domyślił się tego naście lat wcześniej, obserwując zachowanie ojca. I nigdy nie miał do niego szczególnych pretensji, bo i cóż by mu to mogło dać. Sam wybrał, heloł.

Donovan to spokojny człowiek, bardzo spokojny, opanowany, cierpliwy i wytrwały. Ale wkurwianie go nie jest szczególnie polecanym zabiegiem, bo wściekły wyrywa wszystkim chętnym do dyskusji nogi z dupy razem z kręgosłupem i czaszką, a już po dokonaniu tego czynu wysysa szpik kostny. Nie ma zbytniej tendencji do emocjonowania się wszystkim, co się tylko nawinie, nie przepada za ogromnymi tłumami i należy do tego typu mężczyzn, którym wybacza się wszystko, bo mają taką twarz, jaką mają. Donovan umie skorzystać ze swojego wrodzonego uroku i okręcić sobie wokół palca kogo tylko zechce, jednak nie eksploatuje tej umiejętności bez przerwy. Zdaje sobie sprawę, że bywa chamem i nie nazywa tego byciem szczerym, tak w ramach szczerości z samym sobą. Bo on generalnie lubi być w zgodzie ze sobą, nie robić nic wbrew sobie i nie szukać dziury w całym. Ciężko mu przychodzi przyznanie się do winy, podobnie jak dyskusja z idiotami. Zły to gość co złe wieści niesie, jak mawiał Grima o Gandalfie - doktor (już od roku doktor, prawdziwy doktor z doktoratem!) Rubinstein nadaje się do przekazywania złych wieści, robi to jakoś tak naturalnie i po ludzku, że wszystkim mimo treści wieści nie jest aż tak beznadziejnie, jakby było, gdyby ta była przekazana w inny sposób. Nie jemu oceniać czy to wada czy zaleta. Chociaż ma w sobie coś z hejtera, generalnie jest pozytywnym człowiekiem, towarzyskim kiedy trzeba, zazwyczaj rozsądnym, zawsze racjonalnym. Donovan żyje dobrze z samym sobą i nie zamierza tego zmieniać. Jako że nie wychodzi mu na zdrowie nadmiar nudy, pracuje na półtora etatu i wpada do domu tylko po to, żeby się przespać, a jeśli nie pracuje, to pewnie robi bica.

Ciekawostki i inne informacje dodatkowe/nieistotne?

- raz w roku bierze miesiąc urlopu i wyrusza na górską wyprawę z paroma innymi miłośnikami wszelkich wędrówek po Tarach, Alpach, Andach czy Górach Skalistych

- miał przyjemność utknąć na dwa tygodnie na lotnisku w Astanie po jednej z wyżej wspomnianych wypraw, ale mimo wszystko góry Ałtaj wspomina bardzo miło

- ma całkowicie nieidentyfikowalny akcent lub nie ma go wcale, wasz wybór

- namiętnie słucha skandynawskiego metalu i zardzewiałego polskiego rocka z klimacie Perfectu czy Budki Suflera

- niczym Joker ma osobną historię dla każdego, kto zapyta o jego nogę, a raczej jej brak i każdą opowiada równie przekonująco (no, dobra, parę razy fantazja poniosła go tak bardzo, że ze śmiechu dusił się własnym gardłem)

- kiedy akurat nie napada śniegu po pas, jeździ rowerem (jeśli napada śniegu po pas, wybiera metro), bo należy do tych kierowców, których poniżej 60 km/h krew zalewa, więc woli unikać miejskiej jazdy

- miał spokojnie studiować fizykę, na medycynę poszedł zupełnie bez powołania, żeby przekonać ojca, że nie zniszczył mu życia, kariery i dzieciństwa, na szczęście złapał lekarskiego bakcyla pod koniec studiów

- pali okazjonalnie dla zdrowia

- inni mają Biblię, on ma trylogię Władcy Pierścieni

- miał kiedyś atak wegetarianizmu, wytrzymał trzy dni i tak zakończyła się bezpowrotnie jego przygoda z byciem roślinożercą

- prawdopodobnie ma 309809029 dzieci, o których nie wie, bo podczas imprez (nie takich znów częstych i regularnych) robi się z niego straszny pies na baby

- raz na jakiś czas miewa swoje Dni Au Naturel, kiedy wyrusza z domu w mniej więcej takim stanie, w jakim wstał z łóżka czyli okulary zamiast soczewek, powyciągany t-shirt, byle jakie dżinsy, związane włosy żeby ukryć brak poświęconej im o poranku uwagi i inne atrybuty człowieka, któremu nie chciało się nic ze sobą robić, ale i tak jest uroczy, jak zwykle

- nie umie gotować i żyje dzięki istnieniu mikrofalówki, ale za to robi genialną kawę

- nie może usiedzieć na tyłku podczas podróży ekspresem z Warszawy do Krakowa, co daje jakieś trzy godziny, ale nie ma żadnego problemu z długimi podróżami koleją, na co dowodem jest przejazd dla samego faktu z Moskwy do Władywostoku

- pięć raz w tygodniu poza pracą jest na siłowni i zapierdala przez dwie godziny na bieżni, jakby go sam ksiądz proboszcz gonił z wiadrem wody święconej

- skończył chwalebny II stopień szkoły muzycznej, pogrywa na klarnecie 

- uwielbia praski klimat i folklor

- zużywa więcej kremu do rąk niż niejedna kobieta

- co tydzień sumiennie chodzi na zajęcia z tańców latino, bo go to cieszy, a lubi sobie sprawiać przyjemność

[Umówmy się, że karta jest w miarę wyczerpująca, chociaż i tak nie napisałam wszystkiego, co chciałam i co chodziło mi po głowie :) Zapraszam do wątków/powiązań/czegokolwiek sobie życzycie.]